"Wat mij altijd raakt, is de stille kennis die deze kinderen bij zich dragen. Niet in woorden, maar in hun aanwezigheid. Ik herinner me Edin, een meisje dat blind was. Ze stond stil op het schoolplein, haar lichaam afgestemd op de geluiden om haar heen. Ze zag niets, maar het was alsof ze met haar hele lichaam hoorde. Ze was aan het luisteren. Die verstilling, in een luidruchtige wereld, was radicaal. Ik keek naar haar en voelde hoe mijn eigen zintuigen zich openden, alsof mijn huid door haar nabijheid poreuzer werd. Wat ik steeds weer opmerk in mijn ontmoetingen met kinderen die blind, doof of neuro divers zijn, is hoe snel onze waarneming gevoelig wordt en verdiept, wanneer we verstilling toestaan. Deze kinderen vragen ons niet om hen te veranderen, ze vragen ons om anders waar te nemen – om beter te luisteren. En door dat te doen, brengen ze ons ertoe de wereld anders waar te nemen. In hun aanwezigheid vertraagt de waarneming en verzacht het zenuwstelsel. Het zijn deze micro-momenten waarin radicale verbeelding begint – niet als fictie, maar als een belichaamde, collectieve waarheid."